Elk jaar in november doen schrijvers uit elke uithoek van de wereld mee aan NaNoWriMo, oftewel National Novel Writing Month. Het doel: 50.000 woorden tokkelen op amper 30 dagen tijd. Klinkt onmogelijk voor oningewijden – zoals mezelf – maar bekende auteurs zoals Erin Morgenstern (The Night Circus) en Rainbow Rowell (Fangirl) schreven hun manuscripten al tijdens deze challenge. Dus was het ook gewoon een poging waard voor deze NaNo-noob, toch?
Ik begon niet met een nagelnieuw manuscript, maar besloot verder te werken aan mijn YA Fantasy die al ettelijke maanden was vastgeroest op 25K. Het verhaal is best heavy ten opzichte van Hashtag Hiernamaals, het vorige boek dat ik schreef, en daardoor was de moed me ergens onderweg een beetje in de schoenen gezakt. Waarom had ik ook alweer zo’n complexe world building gekozen? Al die POV’s, jeetje, wat deed ik mezelf eigenlijk aan? Maar ik had nog steeds het gevoel dat dit verhaal er moest komen. One way or the other. NaNo zou het ideale duwtje in de rug zijn.
En ja, die eerste dagen ging het geweldig: 1 november is een vrije dag in België, dus ik vloog er meteen in. Woohoo! Helemaal high van de NaNo-roes bedacht ik andere invalshoeken, oplossingen voor plotholes en kersverse personages bij de vleet. Niet. Te. Stoppen. Ik besloot dan maar meteen een voorsprong te nemen en voorbij mijn dagelijkse doel te blijven typentypentypen. Realistisch als ik ben, besefte ik wel dat ik niet elke dag tijd zou vinden om er 1667 woorden uit te knallen.
Dat voorgevoel bleek behoorlijk correct. Het liep de dagen en weken erna inderdaad niet van een leien dakje. Stagnerende word counts waarvan meer ervaren NaNo-deelnemers nachtmerries zouden krijgen, waren bij mij zo’n beetje de norm. In het weekend verwezenlijkte ik telkens wel een kleine piek, maar nooit echt genoeg voor een inhaalmanoeuvre. Het doel bleek steeds onhaalbaarder. Mentaal stelde ik mijn verwachtingen alvast bij: 30k dan? Of is 40 nog te doen?
Uiteindelijk haalde ik niet eens de helft van de doelstelling. Oeps! Toch ben ik tevreden met de geboekte vooruitgang. Oké, het is geen 50k, maar Rome wasn’t built in a day en dit manuscript is er geen dat er op één maand tijd zal (of kan) staan. De personages zijn gegroeid, de wereld is gegroeid en ik ben gegroeid. Dat is ook best een mooie prestatie op die dertig daagjes, lijkt me dan. Gelukkig staat er geen clausule in de NaNo-regels dat je integraal op de deleteknop moet klikken wanneer je de doelstelling niet haalt. Dus in december, januari en februari schrijf ik gewoon lekker verder.
Niet elk verhaal leent zich ertoe te “knallen”. Sommige verhalen moeten nu eenmaal sudderen. Niet elke auteur schrijft even snel. Niet ten opzichte van andere auteurs, maar ook niet altijd ten opzichte van zichzelf in een andere levensfase. Toen ik Hashtag Hiernamaals schreef, was ik sneller, verweet ik mezelf wel eens in de diepste dalen van NaNoWriMo. Maar net daardoor durf ik te hopen dat er ook wel weer eens een tijd komt dat ik opnieuw die versnelling hoger schakel. Of dat nu in november is … of niet!
Liefs, Vanessa Gerrits
